Oké, hier is het filmpje dan van Hippie’s meest stoere actie ooit. Nou heb ik voor de beelden van zijn stoerste actie ooit eerst een stukje film geplaatst waarin ik iets meer vertel over de achtergrond. Het filmpje duurt in totaal ongeveer 5 minuten. Ik hoop dat je het helemaal wil kijken (ik vond het lastig genoeg om zo in mijn woonkamer te vertellen voor de camera LOL).
Ook kun je op mijn YouTube kanaal in vlog #12 zien hoe ik een eerdere training aanpakte en hoeveel spanning hij toen nog had. Tot voor kort wilde Hip het liefst de stallenhal uit racen, laat staan van de wasplaats. In de huidige vlog zie je hoe Hip ZELF kiest om zijn angst op te lossen en ik geef hem alle ruimte. En inmiddels… wil hij er niet eens meer vanaf ?.
Zo langzaam als we in het begin gingen, zo snel gaan we nu. Met sprongen vooruit en dat voelt heerlijk. Niet omdat ik haast heb want ik heb wel bewezen geduldig te zijn met Hip, maar omdat dit betekent dat Hip tegenwoordig super goed in zijn paardenvelletje zit. Letterlijk en figuurlijk. Hip ziet er goed uit! En hij voelt zich goed. Dat merk ik aan hoeveel hij speelt, de rustige lieve blik in zijn ogen en hoe graag hij van alles onderzoekt en wil leren.
Dat laatste is iets waarvan hij me duidelijk maakte daar veel behoefte aan te hebben. Het is ook heel fijn dat hij alles wil weten, uitvinden en onderzoeken want daar wordt hij moedig van. Hip was altijd super bang voor alles. Het helpt ook niet mee als je zoveel nare dingen hebt meegemaakt. Ik deed wel van alles met Hip en gebruik clicker-training om zijn gedrag te revalideren, maar met sommige dingen wachtte ik ook. Inmiddels is Hip wel echt een stukje verder en heeft hij zelf ook duidelijk aangegeven meer te willen gaan leren. Hier besteden we nu dus zo’n beetje iedere dag tijd aan en met resultaat.
This slideshow requires JavaScript.
De grote stallenhal, waar ook alle poetsplaatsen zijn, vond hij nog steeds doodeng. Zijn stal is in een ander gebouw, dus om hier te wennen moet hij het hebben van de kortere momenten. In het begin was het geen doen, dus poetste ik hem in de longeerkraal. Een prima oplossing, maar inmiddels heeft hij mentaal een mooie sprong gemaakt en wilde ik hem afgelopen week laten wennen aan de grote hal. Het grappige is dat hij ook al zelf die kant op liep in plaats van naar de longeerkraal. Het volgende heb ik gedaan. Ik heb mijn stationary target gebruikt om hem duidelijk te maken waar hij hoort te staan. Met clicker-training beloonde ik de rust tijdens het staan en het aanraken van de stationary target. Wilde hij even rondlopen door de hal om alles te besnuffelen, aan te raken en te zien? Dan liet ik dat toe. Het is logisch dat hij wil weten waar hij is en wat hier allemaal staat. Gunstig, zo ziet hij zelf dat er geen sabeltandtijger achter de hooibaal ligt 😉 en ook houdt hij zo zelf de controle in plaats van dat ik alles voor hem bepaal. Hij liep daarna iedere keer weer makkelijker mee terug naar de stationary target. Zodra hij de hal goed kent, zal zijn behoefte om rond te lopen verdwijnen.
Sociaal contact heb ik ook weer gebruikt om Hippach te helpen. Had hij een schrikmoment? Dan gingen we samen even de hal uit en mocht hij tot bedaren komen bij de merries waar hij zo verliefd op is. Een ander belangrijk aspect van leren waarvan ik gebruik kon maken, is observational learning. Ik heb een aantal keer Hip gepoetst door dit naast zijn beste maatjes te doen. Hip kon zo leren dat het volkomen oké is om op die plek stil te staan en gepoetst te worden. We zijn nu slechts één week verder en vandaag stond ik alleen met Hip in de stallenhal. Ik kon hem heerlijk poetsen, zowel voor als na de training. Een nieuw jong paard op stal dat zelf nog erg onrustig is bij het poetsen kwam even later ook binnen. Ik heb Hip toen weer mee naar buiten genomen zodat het leren van anderen zuiver blijft en zijn moed niet ongedaan gemaakt wordt. Ik vind het belangrijk om de juiste omstandigheden te creëren en Hip te laten voelen dat hij van mij op aan kan. Wanneer zijn rust in de stallenhal goed is bekrachtigd, kan ik gerust binnen blijven als er een onrustig paard binnen komt of als er iets anders gebeurt. In deze kwetsbare fase kies ik voor rust en dat geeft hem een veilig gevoel.
Soms loopt een training heel anders dan je plant, althans het begin ervan in dit geval. Hip was zo enthousiast om na mijn vakantie weer aan de slag te gaan met clicker-training dat hij geen enkele vraag afwachtte, maar gewoon al zijn kunstjes liet zien. En dan met name zijn nieuwste kunstje ‘lachen’. Wat ik ook vroeg, Hip antwoordde met ‘lachen’.
Ik heb hem toen zogenaamd zijn nek omgedraaid en een keer raden hoe hij daar op reageerde… ?.
Hartelijke groet,
Merel Burggraaf
Ps. Wil jij ook graag nieuw gedrag aanleren of ander gedrag aanleren? Wil je een ‘probleem’ oplossen? Neem gerust contact op met me!
Oeps… onlangs besefte ik plotseling dat ik al een tijd lang over Hippie’s aversie voor het hoofdstel ben heen gewalst 🙁 Waar ik juist vanaf het begin alles prettig voor hem probeer te maken, heb ik onbewust een ‘dagelijks onhandigheidje’ gewoon opzij gezet. Achteraf gezien snap ik daar niks van. Bij alles wat ik doe, streef ik er juist naar om dat heel bewust te doen. Bij alles wat ik besluit, vraag ik me af of het goed is voor Hip, of het bij ons past en of ik het zo wel wil (zelfs als het ‘normaal’ is in de paardenwereld). En toch was er iets ingeslopen dat tegen de manier waarop ik met paarden wil omgaan indruist.
Zo enthousiast als Hip zijn hoofd zelf in het halster steekt, zo onwelwillend is hij met het aandoen van zijn hoofdstel, of eigenlijk gebruik ik een kaptoom. Ik kan niet goed verklaren op welk moment dit is begonnen. Hij heeft als jong paard natuurlijk heel nare ervaringen gehad en daar hoort het hoofdstel ook bij. Toen ik Hip kreeg, had hij veel grotere problemen dan ‘de kaptoom’, dus het was in die tijd geen directe prioriteit. Ook begon ik toen pas met clickertraining en met positieve gedragstraining. Er is in het begin zoveel geweest om op te focussen, dat ik vooral koos voor de belangrijkste dingen. Zijn voeding, zijn rug weer pijnvrij krijgen en zorgen dat zijn gedrag minder heftig werd. Hip was al niet makkelijk met het hoofdstel/de kaptoom aandoen, maar er waren dus belangrijkere dingen op dat moment. Ik vond mijn weg om het toch bij hem aan te krijgen en het werd gewoon. De kaptoom die ik destijds had gekocht vond ik heel slecht zitten en het feit dat er metaal in de neusriem zat vond ik veel te hard. Natuurlijk bepaalt mijn hand hoe hard het inwerkt, maar dat gaat niet op als een vierjarig paard schrikt en zich losrukt. Dan doet het absoluut pijn. Waar een ander paard misschien de pijn gaat vermijden, ging Hip daar juist heel heftig tegen in. Die kaptoom heb ik daarom vervangen door een hele fijne met een neusriem van heel prettig zacht leer. Pijn is geen onderdeel van mijn training en als Hip zichzelf pijn deed, was het ook niet zijn schuld. Hij trekt immers niet zelf een kaptoom aan…
Drie jaren verstreken en het werd een gewoonte om Hip de kaptoom aan te trekken terwijl hij zijn halster nog aan had. Ik kon hem dan tegenhouden als hij er subtiel onderuit probeerde te komen. En dat probeerde hij eigenlijk altijd. Onze verstandhouding is echter zo goed, dat hij zich niet los vocht, maar het vergevingsgezind onderging. Heel nobel van hem, maar dit kan niet de bedoeling zijn.
Ik kwam vorige week terug van vakantie en door die pauze of afstand had ik weer een frisse blik. Ik kwam de weerstand weer tegen bij het aantrekken van de kaptoom en voelde zelf ook weerstand. Zó wil ik dit niet doen. We zijn natuurlijk vaak best druk en hebben plannen of doelen voor ons paard. Als je je zinnen hebt gezet op bijvoorbeeld werk aan de hand of rijden, dan wil je waarschijnlijk niet die tijd besteden aan het oplossen van een ‘gedragsprobleem’. Zeker als je tijdens de training niks meer merkt en het paard met veel zin meedoet.
Tijd voor een stukje EAC gedragsrevalidatie dus 🙂 In mijn analyse kon het niet deze kaptoom zelf zijn, maar is er een emotie met bijbehorend gedrag ontstaan bij het aantrekken van de kaptoom, een geconditioneerde emotionele respons. Ik pakte tijdens een hele fijne clickertraining sessie afgelopen donderdag de kaptoom erbij en liet deze aan Hip zien. Zijn reactie was OVERDUIDELIJK en heb ik gelukkig vast gelegd op video. Zijn enthousiasme sloeg om in weerstand. Hij deed niet meer mee, maar draaide zich om. Ik heb clickertraining ingezet om hem weer positief te laten zijn over de kaptoom en ieder stapje in dit proces begeleid. Een deel hiervan heb ik voor je in deze vlog vastgelegd. In totaal heb ik er afgelopen donderdag en zaterdag 10 minuten aan besteed, 2 x 5 minuten. Met als resultaat dat Hip sinds zaterdag zijn hoofd zelf in de kaptoom doet en ik deze verder kan aantrekken, in vrijheid.
Zo zie je maar weer… met zo’n kleine investering kun je het leven van je paard en de band die je samen hebt een stuk leuker maken <3
Soms moet je geen plan hebben, maar ‘gewoon’ in de wereld van je paard stappen. Wij mensen lopen nog al eens met een vol hoofd rond en komen met een hoofdje vol plannen aan bij ons paard, maar wat als je eens geen plan hebt en kijkt wat er ontstaat. Vanuit die ruimte en vrijheid ontstaan prachtige dingen die vervolgens ook een mooie plek binnen de ‘training’ van je paard krijgen. Vertrouw er maar eens op dat je paard precies laat zien en mee gaat in wat hij op dat moment nodig heeft en leuk vindt.
Zo kwam ik dus gisteren bij Hip aan, zonder plannen, zonder ideeën, zonder doelen. Ik had vooral zin om hem te zien en lekker met hem door de buitenbak te wandelen. Ik pakte niks anders dan zijn halster en touw en een paar wortels. Terwijl ik langs de bak liep, pakte ik spontaan 4 springbalken en legde die neer. Het leek me lekker voor Hip om met het wandelen ook wat andere spieren te gebruiken. Wel allemaal heel ontspannen en het kwam ook spontaan in me op.
Wat een hele eenvoudige ontspannen wandelsessie moest worden, veranderde in een super leuk #lolmetjeknol uur. De wandeling werd een grondwerk sessie (my way, dus geen zwaaiende touwen) en Hip die de balken voorheen super spannend vond, draafde uiteindelijk over de vier balken in vrijheid samen met mij! Wat een fun! Terwijl Hip onderhand in slaap viel van de wandeling, werd hij juist super enthousiast en blij van het draven over de balken. Dat hij daarmee ook nog zijn lijf gebruikte en zichzelf steeds moediger over de balken bewoog, maakte deze sessie plotseling super waardevol. En ook voor onze band is samen fun hebben natuurlijk super goed!
Ook na de sessie gebeurde er iets heel moois. Ik zette Hip terug bij zijn vrienden in de paddock en bleef nog een tijdje bij hem. We groomden elkaar en daarna stapte hij naar voren zodat ik die grote paardenbillen van hem kon groomen. Toen ik helemaal stil werd van binnen, voelde ik dat ik 100% opgenomen werd in de energie van de kudde. Ik werd een met de kalmte en stilte die er in de kudde heerste op dat moment. Kort daarna voelde ik, vanuit die kalme afstemming en eenwording met de paarden, een verandering in de atmosfeer. Het was heel subtiel en ik kon me voorstellen dat dit precies zo door de paarden wordt gevoeld. Er kwam regen aan. En terwijl ik dat voel stapt Hip naar de hooiruif om met een droog hoofdje te knabbelen en loop ik door de regen voldaan de paddock uit nagenietend van die heerlijke verbondenheid met de paarden en van de fun die Hip en ik hebben beleefd <3
Lang leve de smartphones vandaag de dag! Nu kon een stalgenootje van ons het bijzondere moment vastleggen dat Hip zonder angst zijn balans vindt en zijn rug ontspant. Hier is heel wat aan vooraf gegaan, maar na een zoektocht was de oplossing vrij eenvoudig.
Hippach’s uitdaging
Hip heeft met zijn Jazz-bloed de angst nogal snel aan de oppervlakte zitten en wordt (of beter gezegd werd) dan behoorlijk pittig. Daarnaast zat het hem fysiek niet helemaal mee. Hij heeft een trailerongeluk gehad in zijn hele jonge jaren en daarbij zijn achterbeen beschadigd. Op röntgenfoto’s is te zien dat zijn kroonbeen zelfs een deukje heeft, waardoor het aannemelijk is dat Hip wat scheef is en dat hij dit in zijn achterhand compenseert. Daar komt bij dat hij een groot, lang paard is dat laat volwassen is. Hij is een beetje een (lieve) slungel. Zowel mentaal als fysiek was de balans een zoektocht.
Zoeken met mijn Hart
Bij alles wat ik voor Hip heb gezocht liet ik mijn hart spreken en stond Hippach’s welzijn voorop. Na wat zoeken kwam ik uit bij Stal Mireille waar ik onder andere de clinic In Balans aan de Enkele Longe heb gevolgd. Dat gaf enorme eye-openers waarvoor ik erg dankbaar ben. Een van de belangrijkste inzichten die ik kreeg, is dat een paard dat balans mist, angst heeft om te vallen. Angst… die hield ik in gedachten omdat dit precies past bij het beeld dat ik van Hip had. Verder zijn uiteraard de longeertechnieken me enorm bijgebleven en werd voor mij duidelijk verklaard hoe je een paard zonder dwang en druk op eigen benen in balans kunt leren lopen.
Waarom lukt het maar niet?
Zonder druk, dwang en dominantie lukte het niet om Hip in balans aan de enkele longe te laten lopen (en met druk, dwang en dominantie zou ik het nooit hebben willen proberen), althans niet met een ontspannen rug zodat hij zijn hoofd zou laten zakken. Natuurlijk vroeg ik me af of hij het fysiek aankon, gezien zijn scheefheid en wie weet wat er mis was met zijn lijf. Echter… als hij in vrijheid prachtige pittige dansjes liet zien, liet hij ook gerust zijn hoofd zakken terwijl hij prachtig rond draafde. Op zo’n moment voelde hij zich natuurlijk een zelfverzekerde Koning. Het moest dus angst zijn.
Ik ben na de clinic ook enkele lessen ‘werken aan de hand’ gaan volgen met een van de leermeesters U Star en later Rechter. Hiermee leerde Hip al veel aan zijn balans te werken en hij leerde zijn hoofd omlaag te brengen in de draf, maar dus alleen wanneer ik naast hem liep en hem begeleiding gaf.
Angst oplossen
Daarom kwam de clickertraining en target-training ook hiervoor in beeld. Ik heb, zoals je kunt zien in Vlog #1 (zie mijn kanaal), Hip met de targetstick over zijn angst heen geholpen om zijn hoofd te laten zakken en hem aangeleerd dat deze houding is wat ik van hem vraag. In het begin was de spanning van zijn gezicht af te lezen, maar met kleine stapjes en de wetenschap dat clickertraining altijd positief en fun is, heeft hij zichzelf overwonnen en begon hij het spel super leuk te vinden. Hij begon zelf enthousiast te laten zien dat hij begreep wat de bedoeling was.
Doel bereikt
En vandaag was het zover. Ik longeerde Hip gewoon om hem lekker even wat beweging te geven en vooral zonder verwachtingen, maar daar was hij! De angst was opgelost en hij vond deze houding en balans vast ook veel lekkerder voelen. Zoals je hoort in de video laat ik Hip mijn tongklik horen als brug naar het juiste gedrag of de juiste houding die hij laat zien. Voor ik begon met opnemen had hij zowel linksom als rechtsom al een mooi aantal rondes gedraafd met zijn hoofd laag en zijn rug ontspannen. En daarna deed hij het braaf weer, speciaal voor de camera.
Hip was trots, en ik ook!
Loop jij ergens tegenaan met je paard en wil je het graag paardvriendelijk oplossen? Neem gerust contact met me op. Je vindt meer informatie op mijn website en je kunt me natuurlijk ook volgen op Facebook via de volgende link FB Equine Awareness Centre
Veel plezier met je paard,
Merel Burggraaf
NAC Equine Behaviourist
Paardengedrag – Paardenportretten – Paardenmedium
Dit filmpje vind ik zó leuk! Ik had de dag ervoor Hippach verhuisd naar een andere plek, een paddock paradise. Toen ik de volgende dag weer kwam, wilde ik hem laten wennen aan een onbekende ruimte.
Was hij eerst nog een regelrechte Pietje Paniek wat hem gevaarlijk maakte als je niet weet wat je doet, nu is hij een HELD. Hippie showt dit graag met deze nieuwe vlog! Ik durf te wedden dat je je moeilijk kunt voorstellen dat het ooit heel anders is geweest. Ben jij ook zo trots op Hip?
Toen Hippie Boy net bij mij kwam, kende hij eigenlijk nog niets en dat wat hij wel kende was gevuld met angst. Vanuit die angst kon hij dan behoorlijk heftig reageren. Natuurlijk heb ik hem eerst de rust gegeven die hij nodig had om weer bij te komen. Echter met een paard weet je ook dat het al snel tijd is voor de hoefsmid. En ook voetjes geven kende hij als 4 jarige nauwelijks…
Ik merkte al heel snel bij Hippie dat hij eigenlijk alles heel graag voor je doet, als hij zich maar veilig voelt. Daar waar hij het stempel kreeg ‘staatsgevaarlijk’ te zijn, had hij eigenlijk alleen uit angst gereageerd. Wanneer een paard uit angst reageert, kiest hij uit de ‘4F’s’ (onder andere ‘fight’ en ‘flight’). Hippie had hierin een vast patroon ontwikkeld. Bij paniek wil hij vluchten. Wordt hij tegengehouden (of denkt hij dat), dan steigert hij van je af om zich los te werken om vervolgens weg te vluchten. Met dat patroon ben ik dus aan de slag gegaan.
In de eerste periode heb ik Hippie Boy geleerd om kalm te reageren door kalmerende oefeningen te doen met hem en door alleen nog maar te werken met positieve bekrachtiging. Hij leerde daardoor steeds weer dat hij niets fout kon doen en dat hij niets te vrezen had. Ook wist hij hierdoor steeds beter hoe hij zichzelf kon kalmeren als hij iets spannend vond. Vervolgens ben ik hem gaan leren om voetjes te geven.
Met de positieve insteek van de training heeft hij heel snel geleerd om, aan de voorkant, zijn voetjes te geven. Ik kon daar ook al heel snel leren om zijn benen naar voren te strekken, allemaal met het oog op de hoefsmid. Mijn gevoel dat Hip heel graag meewerkt, werd telkens weer bevestigd. Hij vond het leuk, werd steeds nieuwsgieriger en open en had altijd de oortjes naar voren. Bij de achterbenen merkte ik dat hij veel moeite had met zijn balans. Het aanleren was hier veel moeilijker. En dan moet je oppassen dat je wel blijft voelen wat de reden is dat het paard ‘weigert’ zijn achterbenen te geven. Ook bij mij stonden er mensen met goedbedoeld advies aan de kant, advies dat goed weerspiegelt hoe er over het algemeen met paarden wordt omgegaan. Hip werd bestempeld als ‘puber’ en een praam om zijn neus zou hem wel leren…
Uiteraard ging dat advies het ene oor in en het andere oor weer net zo hard uit. Dit paard wil alles voor je doen, als hij het kan. En dit kon hij gewoonweg nog niet. Na enkele maanden van dressuurmatig (aan de hand) trainen en behandelingen door de Osteopaat, is ook dit vrij snel stukken beter gegaan. De hoefsmid was nog even een ander verhaal, met name omdat degene bij wie hij in training was, voor Hip bij mij kwam, had verteld dat hij een ‘akkefietje met de hoefsmid’ had gehad. Ik kende die hoefsmid ook en een akkefietje met hem betekent schoppen en slaan. Dat is bij Hip natuurlijk niet anders geweest.
Op de achtergrond had ik inmiddels een hele deskundige en prettige hoefsmid voor Hippie Boy geregeld, een van de weinige vrouwelijke hoefsmeden die dit land rijk is. Hip had inmiddels al heel wat stappen vooruit gemaakt en stond naar mijn zin te hoog op zijn hoefjes, dus hebben we de stap gezet. De hoefsmid kwam. Spannend natuurlijk, maar gelukkig stond zij volledig open voor het verhaal en mijn inzichten.
Geur werkt heel direct op het limbische brein en roept op die manier razendsnel associaties en bijbehorende emoties op. De geur van hoefsmid is voor een paard dan ook gelijk heel herkenbaar. Als ze voorheen uit angst hebben gereageerd, zullen ze dat gelijk weer doen. Onze hoefsmid maakte in alle rust kennis met Hip en op een plek waar hij zich het veiligst voelt, begon zij aan een van de voorhoeven. Ik voelde aan Hip dat hij enorm probeerde te vertrouwen, maar ook dat de spanning van binnen aan het opbouwen was. Al vrij snel kwam het moment van vluchten, waarbij Hip zich al steigerend omdraaide en zich los rukte, om vervolgens terug te vliegen naar de paddock.
Ik deed dat wat de meesten in de paardenwereld je niet adviseren… Ik liet hem gaan en deed dat bewust. Dit zou het moment zijn waarop Hippie Boy zou leren dat er niet meer gestraft werd. Ik liet hem gaan en al bokkend rende hij naar zijn kudde. In alle rust ben ik vanuit een andere richting naar hem toe gelopen. Op een afstandje bleef ik stil staan waarop Hip direct naar me toe kwam en bij mijn schouder bleef staan. Ik kon hem vervolgens mee terug leiden naar de hoefsmid en daar hebben we, met dank aan onze rust, beide voorhoeven kunnen bekappen. Hippie Boy werd hiervoor beloond natuurlijk. Ook mocht hij nogmaals uitgebreid aan het schort van de hoefsmid snuffelen en kreeg hij ook van haar beloningen. Deze ervaring wordt, met behulp van beloningen en geur, in het zenuwstelsel opgeslagen waardoor het iedere keer makkelijker wordt.
Snuffelen aan het schort van de hoefsmid betekent deze positieve ervaring diep opslaan in het limbische brein.
De keer erop kon de hoefsmid ook de achterhoeven bekappen en al vrij vlug daarna is het gelukt om iedere hoef op het paaltje te zetten en in alle rust te bekappen. Hip vindt het nu gewoon leuk als ze komt!
Belonen, en wel op het juiste moment!
Hopelijk inspireert dit verhaal je om naar alles te kijken wanneer je een paard iets nieuws aanleert en het erop lijkt dat hij ‘weigert’ of zich als ‘puber’ gedraagt. Bij dit traject had ik natuurlijk te maken met diepe angst, een lichaam dat het gevraagde nog niet kon uitvoeren en een zeer sensibel paard (van Jazz) dat zich heeft aangeleerd te vluchten zodra hij het spannend vindt. Dit traject heeft enkele maanden geduurd waarbij ik healing en gedragstraining, dressuur oefeningen en Osteopathie heb ingezet om Hip op een kalme manier alsnog te leren zijn voetjes te geven en dat de hoefsmid niet eng is. Een grote uitdaging, zeker als je ook nog bedenkt dat het vastpakken van de benen vanuit de evolutie door een paard volledig geassocieerd wordt met gepakt worden door een roofdier. Een paard moet zichzelf dus op veel vlakken overwinnen in deze situatie. Door deze aanpak is het echter geen moment onveilig geweest.
Met Hip is het gelukt. Het lukt met jouw paard vast ook! Heb je hulp nodig? Neem dan gerust contact met me op.
Jarenlang was ik paardengek, maar na het verlies van mijn eerste zielspaard ‘Eros’ had ik de paardenwereld ver achter me gelaten. Eros liet me echter niet met rust en ik besloot na jaren weer wat met paarden te gaan doen. Dit begon met de paardenportretten die ik teken voor mensen. Op een gegeven moment bedacht ik me dat op een steenworp van onze toenmalige woning een trainings- en pensionstalling was en nam contact op. Ik kon direct starten als groom. De paarden die getraind moesten worden, poetste en zadelde ik. En al snel trainde ik de paarden aan de longe, ook de jonge en ‘lastige’ sportpaarden. Het viel de eigenaresse op dat ik goed met sensitieve paarden kon omgaan. Dit maakte dat ik mijn handigheid met paarden snel terug kreeg, maar ik was daar met nog een reden, en dat was achteraf gezien de belangrijkste.
Ik was absoluut niet van plan om een paard te kopen. Mijn nieuwe begin in de paardenwereld was nog kersvers. Er was echter nog iemand met een grote behoefde aan een nieuw begin. Binnen heel korte tijd sprong met veel bombarie een gehavend en ‘staatsgevaarlijk’ verklaard dressuurpaard mijn leven binnen. Vanaf het moment dat ik de grote nog haast zwarte schimmel zag, wist ik dat we samen een verhaal zouden hebben. En dat terwijl hij op dat moment midden in een hevig gevecht met zijn trainster was. Sensitief oké, maar dit zag er wel heel extreem uit. Enkele maanden na deze ontmoeting, nam het leven van deze ruin gelukkig een andere wending. Hij werd, door een wonder van het lot, mijn paard.
Dit paard, ondanks de stempels die hij kreeg opgedrukt, voelde vanaf het begin heel vertrouwd voor me. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik inmiddels weer midden in de paardenwereld sta. Ik heb in korte tijd ontzettend veel geleerd en heb dit aangevuld met opleidingen, clinics en lessen. In verschillende blogposts zal ik je meenemen op onze reis, hoe we beide steeds meer leren en hoe een gehavend paard steeds meer heel wordt.
Soms moet je geen plan hebben, maar ‘gewoon’ in de wereld van je paard stappen. Wij mensen lopen nog al eens met een vol hoofd rond en komen met een hoofdje vol plannen aan bij ons paard, maar wat als je eens geen plan hebt en kijkt wat er ontstaat. Vanuit die ruimte en vrijheid ontstaan prachtige dingen die vervolgens ook een mooie plek binnen de ‘training’ van je paard krijgen. Vertrouw er maar eens op dat je paard precies laat zien en mee gaat in wat hij op dat moment nodig heeft en leuk vindt.
