Starten met Veulentjes

Toen ik Hippach had en dus dagelijks met hem te maken had en met allerlei paarden van stalgenootjes, besefte ik hoe jammer het is dat we paarden meestal niet vanaf het begin allerlei ‘moeilijke’ dingen leren. Het is, als we vervolgens met een driejarige starten, lastig voor ons, maar we doen er ook echt de paarden mee te kort. Een paard kan het zoveel makkelijker hebben in de mensenwereld als we ze al vroeg wijs maken in de mensenwereld. En, dit hoeft echt niet ten koste te gaan van gewoon lekker paard zijn. Het voordeel van veulens is dat ze super nieuwsgierig zijn en snel leren. Ze hebben per dag echt maar 10 of 15 minuutjes nodig om dingen te leren zoals aangeraakt worden, wijken voor druk, vast staan, mee lopen en halthouden, gewassen worden en onbezorgd de trailer op te gaan. Oh, en niet te vergeten het voetjes geven. Geef ze een kwartiertje van je aandacht per dag en je krijgt er een goed opgeleid paardje voor terug. Makkelijk wanneer je het jonge paard in handen hebt en ook als je het paard wil verkopen. Een nieuwe eigenaar is er blij mee. En nog belangrijker, het is altijd aan ons als paardeneigenaar om een paard zo goed op te voeden dat hij zich netjes gedraagt en zodoende niet in de problemen komt met andere mensen of wellicht ooit een nieuwe eigenaar. Mensen kunnen schade oplopen, maar het paard is uiteindelijk ook altijd de dupe als hij niet goed is opgevoed.

Het Grote Verschil Tussen Hippach en Weran
Hippach was het typische sportpaard dat als klein bloederig veulen, behalve een halstertje om het hoofdje, niets heeft geleerd. Vervolgens ging hij 3 jaar de wei op in een (gelukkig) gemengde kudde. En toen hij drie was, ging hij op stal en werd hij klaar gemaakt voor de verkoop met als doel hem voor zoveel mogelijk geld te verkopen aan iemand die een sportcarrière voor hem in petto had. Hippach, als nerveus dressuurpaard uit onder andere de hengst Jazz, vond de mensenwereld vervolgens dood eng. Hij snapte er niets van en ging ook overal tegen in. Toen hij bijvoorbeeld moest leren vast staan en gepoetst worden, was hij 3 en had hij meer dan genoeg kracht om zich er uit te vechten en te leren los te breken door te gaan hangen, de kettingen te breken en te vluchten. Het vast staan is de rest van zijn leven niet meer gelukt. De enige manier die nog over was om hem te leren om rustig op een plek te blijven staan, was door een rubberen matje als ‘stationary target’ te gebruiken in combinatie met clickertraining. Hij ging daar netjes op staan en het stilstaan met twee voorvoetjes op de rubberen mat was een taak. Hierdoor had hij een focus en kon hij rust vinden in het stil staan. Zelfs weer op betonnen poetsplaatsen, die hij voorheen doodeng vond. Hoe anders was het voor dit prachtige sportpaard geweest, als hij als veulentje had geleerd vast te staan, lekker gekriebeld en geborsteld te worden en daarvoor een kleine beloning te krijgen. Geef zo’n veulentje 10 minuutjes per dag en hij gaat groeien in zijn vertrouwen, mensgerichtheid en gedrag. Je kunt er vervolgens allerlei ander gedrag aan toevoegen, zoals het oppakken van de voetjes.

…10 minuutjes per dag maakt een groot verschil in een paardenleven…

Weran, mijn lieve nieuwe Haflingerveulen, heb ik gekocht van een ontzettend fijne, goede fokker. Ik heb ook heel bewust gezocht naar een fokker die veel hart heeft voor zijn paarden en met aandacht de veulens allerlei mensendingen meegeeft.

En nu lijkt het heel makkelijk natuurlijk, een Haflinger… dat is toch geen vergelijk met een pittig dressuurpaard? Hoewel dit klopt, heb ik ook allerlei Haflingerveulens ontmoet die al deze aandacht en training niet kregen en die bang waren, niet gewend waren om door mensen benaderd te worden (en er dus als een speer van door gingen), volop steigerden om weg te komen bij de trailer of bijvoorbeeld al ‘stalondeugden’ toonden omdat ze 22 uur per dag op stal stonden. Dus of het nu een ‘simpele Haflinger’ of een ‘complex sportpaard’ betreft, heb ik geen verschil gemerkt. Het gaat in beide gevallen om een paard dat moet leren wat er in de mensenwereld van hem verwacht wordt.

Weran had op een rustige manier al heel belangrijke dingen geleerd. Hij kende het vaststaan al (ook aan twee kanten van het halster), kent wassen, de trailer (en reizen) en gepoetst worden. Hij kon al meelopen aan het halster. Weran was al super mensgericht, open en vol vertrouwen. De fokker ging niet heel ingewikkeld met hem om. Weran kreeg gewoon een voertje als hij iets knap deed. En de fokker had ook een trailer (met stang achter de billen en een deurtje) nagebouwd op de poetsplaats en hier kreeg Weran elke dag zijn voer. Toevallig had hij precies de bloedlijnen die ik zocht en voelde ik een goede klik met de fokker, maar veel belangrijker… hij had al precies geleerd wat ik wilde en ik voelde een enorme klik met dit kleine paardje. Het grote voordeel voor Weran was, dat hij heel makkelijk kon wennen bij mij omdat hij al zoveel snapte en zoveel vertrouwen had. Wat een prachtige basis geef je dan mee als fokker. Wat een goede kans op een fijn leven geef je zo’n jong paardje hiermee.

Hippach zijn leven en al zijn lessen zullen, zoals je merkt, altijd de inspiratie blijven in mijn werk om paardenlevens te verbeteren. We hoeven niet te stoppen met paardensport, maar we moeten paarden eerlijkere kansen geven door ze goed te begeleiden in onze wereld.

Hartelijke groet,
Merel Burggraaf
Paardenmedium
Paardengedragstrainer (o.a. clickertraining)



Het Einde van een Tijdperk

Mijn lieve Hippach toen hij pas een half jaar bij mij was.

Met de komst van Hippach bijna 7 jaar geleden begon er een heel belangrijk tijdperk voor mij. Een tijdperk waarin ik de eer had voor een prachtig paard te zorgen en het nare verleden uit dit prachtige paard te halen. Ik heb niet alleen heel veel met hem meegemaakt, maar ik heb ook ontzettend veel geleerd over paarden, op allerlei gebieden. Hij kwam in mijn leven als een pikzwart super mager dier met een heel pijnlijk lijf. En hij is 3 maanden geleden vertrokken als prachtig bijna wit geworden schimmeltje. Hij was heel mooi geworden, goed uitgezwaard en hij had een lief warm oog met een ontspannen uitstraling gekregen. Hij leefde al 9 maanden in zijn fijne kudde in de kleinschalige paddock paradise op 5 minuten van mijn huis. Deze maanden zijn voor hem heel erg gelukkig geweest.

Deze goede ontwikkeling en zijn gelukkige uitstraling maakten het besluit om afscheid te nemen van Hippach dan ook extra zwaar. Echter, zijn prachtige lijf is van binnen toch weer pijn gaan doen. Hij had onder andere artrose en zijn bekken zou nooit meer goed komen. Hij zakte ook regelmatig door een van zijn achterbenen. Zolang dat de zorg voor hem niet in de weg had gezeten en hij een gelukkige indruk maakte, had hij nog steeds 30 mogen worden bij mij. Ik hoefde niets van hem te hebben. We hadden alleen de dikke pech dat Hippach zich niet meer liet verzorgen. Hij gooide voor de meest basale zorg alles in de strijd om er onder uit te komen. En als Hippach alles in de strijd gooide, dan was het gedaan met je veiligheid. Hij is er nooit op uit geweest om iemand kwaad te doen, maar letsel kan helaas wel een gevolg zijn als je te maken krijgt met 600 kilo weerstand. Waarmee ik hem niet fout wil maken natuurlijk. Voor hem was dit de manier om nee te zeggen en daar wilde ik ook niet met harde middelen (zoals een praam of iets dergelijks) doorheen gaan.

We hebben wel eens vaker voor een uitdaging gestaan en uiteindelijk kreeg ik alles wel opgelost met hem, maar deze keer niet. Ik heb uiteindelijk vijf maanden bedenktijd genomen en alle opties overwogen. Ik heb ook nog overlegd met twee paardenartsen die hem erg goed kennen. Beide artsen stonden achter mijn besluit om mijn liefste Hippach te laten inslapen. Zijn lijf was te pijnlijk. Zelf was hij nog gelukkig. In die zin is hij min of meer op een hoogtepunt van levensgeluk en in alle rust gegaan, op 30 november net voor de echte kou en nattigheid begon. De paardenarts heeft Hippach met heel veel rust en in zijn kudde laten inslapen. Ik had het uiteraard met Hippach doorgenomen en ben bij hem gebleven tot het einde. Ik hield zijn lieve, grijze hoofd vast terwijl ik hem met heel mijn hart liet weten, dat ik weer voor hem zou kiezen en alles met liefde weer zou doen met hem.

Mijn hart is gebroken natuurlijk. Ik mis Hippach heel erg. Ik weet ook dat dit de enige juiste optie was en dat Hippach 6,5 jaar reservetijd heeft gekregen. Hij heeft nooit meer klappen gehad, nooit meer honger gehad, nooit meer een mens op zijn rug gehad en nooit meer een bit in gehad. Hippach heeft alleen nog maar liefde gekend. En in die zin is mijn doel met hem bereikt.

Een einde is altijd pijnlijk, maar kan ook ruimte geven aan een mooi nieuw begin. Hippach heeft mij een groot cadeau gegeven van heel veel ervaring en kennis. Door hem ben ik mezelf gaan scholen als gedragsdeskundige voor paarden, heb ik hoeven leren bekappen, ben ik veel meer te weten gekomen over goede voeding, passieve fysio, speur- en hersenwerk, heb ik correct leren trainen bij Mirelle den Hoed van de TAKT Academy en heb ik bij Karin Leibbrandt van Equicare Plus de opleiding voor Myofasciaal Releasetherapeut gedaan. Dit is nog maar een greep van alles waarin ik me gaan verdiepen. Het zou niet kloppen als ik nu maar stop met alles. Ik blijf natuurlijk paarden helpen en daarover deel ik binnenkort graag meer.

Liefs,
Merel Burggraaf

Een Aankondiging van de IJsvogel

Potloodtekening Kingfisher / IJsvogel – Merel Burggraaf 2018 (verkocht)

Het communiceren met dieren beperkt zich bij mij niet tot het praten met paarden, honden en katten. Eigenlijk ben ik altijd in contact met de natuur om me heen. Een van de dieren waar ik ieder jaar op wacht is de IJsvogel. Ik heb heel veel geluk want die prachtige fel blauwe vogel komt altijd naar het grote bospark bij ons huis. De IJsvogel heeft daar, in de winter, zijn vaste plek, uiteraard direct aan het water. Als de bladeren dan van de bomen en de struiken zijn gevallen, zoek ik altijd naar die intrigerende blauwe vogel die als een heel stil wezentje zit te loeren naar de vissen die voorbij zwemmen.

De bomen en struiken zijn nog lang niet kaal en het weer is nog erg zacht. En toch werd ik al verrast door een bezoekje, alleen deze keer werd het op een heel mooie manier aangekondigd. John en ik waren samen met onze Whippet hond Olaf in stilte aan het genieten van een wandeling toen er ineens iets bijzonders gebeurde. Terwijl ik gedachteloos het pad opliep dat langs het water ligt, kreeg ik een prachtige, helderblauwe energie te zien. Omdat ik met mijn ‘geestesoog’ keek, ‘zag’ of voelde ik direct dat het de IJsvogel was. Echter toen ik vervolgens overschakelde naar mijn fysieke ogen zag ik geen IJsvogel. Dit liet ik gelijk weer los. We liepen door en 50 meter verder riep John ineens: “De Ijsvogel scheert vlak over het water!’ En ja hoor, daar was dit prachtige diertje in fysiek vorm, vlak nadat ik hem energetisch al had opgemerkt.

Hartelijke groet,
Merel Burggraaf

Boodschap van de Paarden – 17 augustus 2022

Paardenboodschap:
Voor deze boodschap heb ik contact gemaakt met Hippach om samen met hem de boodschap aan je door te geven die de paarden op dit moment voor jou hebben.
De paarden vertellen je hoe je grip en focus houdt op wat er voor jou toe doet. En vooral hoe jij het pad van je hart kunt bewandelen. ze drukken je op het hart dat het nu tijd is om het pad van je hart te bewandelen. Er is nog maar weinig tijd, dus kijk gauw de video, verzamel moed en ga ervoor.

Gedicht:
Hieronder nog even het gedicht dat ik deel van de 13e eeuwse soefi-dichter en mysicus Rumi…
~
Wanhoop, laat me je altijd,
Weten te verwelkomen.
En de toorts in jouw handen drukken,
Om het huis af te laten branden.
~

In deze video kom je achter de diepere betekenis van dit prachtige gedicht.

Kaarten
De kaart die ik laat zien komt uit het dek ‘De Weg van het Paard’ van Linda Kohanov.

Kunst
Het schilderij op de achtergrond is van mijn hand en heet Arabian Sea Horse.

Bedankt voor de aandacht voor deze paardenboodschap! Wil je er meer? Abonneer je dan op mijn kanaal en klik ook op de bel, dan word je als eerste op de hoogte gebracht.

Hartelijke groet,
Merel Burggraaf

Heel je Paard – Deel I Hoeven

Zie jij soms ook de bomen door het bos niet meer als het op de zorg voor je paard aankomt. Oh, geloof me, ook ik heb een hele zoektocht achter de rug en die begon ik bewust zodra ik Hippach kocht. En ik denk dat die zoektocht nooit helemaal verdwijnt. Er is altijd wel weer iets nieuws te ontdekken. Ik vind het, zeker achteraf, zo’n mooie, interessante zoektocht. En ik deel graag delen met die zoektocht met jou omdat ik hoop dat het jou een zoektocht bespaart en ik je hoop te inspireren in de manier waarop je naar je paard en zijn ‘probleem’ kunt kijken.

Hoeven
Het eerste deel waarmee ik begin is eigenlijk een van de meest recente dingen waarmee ik ben bezig geweest. Natuurlijk heb ik altijd de hoeven van Hippach laten bekappen, heb ik veel aandacht besteed aan rust en vertrouwen tijdens het bekappen en ook aan het vergroten van Hippach’s balans waardoor voetjes geven makkelijker werd. Maar veel verder dan dat heb ik me eerder niet verdiept in hoeven. Het leken van die ‘dingen’ die, op het bekappen na, zichzelf wel regelen. Ik werd ‘wakker’ rondom de hoeven in september 2020 omdat ik onverklaarbare moeilijkheden kreeg met Hippach tijdens het trainen.

Ik had sinds enkele maanden les van iemand die ons hielp met de verticale balans en rechtrichten en Hip deed het super. Tot hij tijdens de training steeds meer begon te protesteren. In eerste instantie vermoedde ik dat het te maken had met de uitdagingen die hij tegen kwam, maar hij overwon de zogenaamde uitdagingen niet. Dat zou hij normaal gesproken wel doen. Hij heeft soms wat vertrouwen en overtuiging nodig, maar dan gaat hij ook voor me door het vuur. Nu werd hij steeds heftiger. Het was het klassieke geval van een paard dat steeds harder gaat schreeuwen. En dat gebeurde telkens als we meer tempo vroegen. Helaas interpreteerde de instructrice het als een dominantieprobleem, maar daar trapte ik niet in. Hippach heeft een duidelijke mening en heeft bij mij genoeg zelfvertrouwen terug gekregen om weer te durven aangeven dat hij iets niet kan. En dan moeten wij wel luisteren.

Hip kon niet wat wij vroegen. Dat voelde ik heel duidelijk en daarom heb ik holistisch praktijk Den Hoek gebeld om een afspraak te maken met de paardenarts die ik sowieso ieder jaar laat komen voor een ‘apk’. Zij is ook chiropractor en heeft nog veel meer kwalificaties. Tijdens het onderzoek werd duidelijk dat Hippach inderdaad pijn had. En de meest opvallende pijn vond ik de pijn in zijn schoft. En omdat het schoftgebied zo duidelijk naar voren kwam, viel er bij mij ineens een kwartje. Alles in mijn systeem riep ‘hoeven’. Daarmee had ik nog niet de antwoorden, maar wel de start van een nieuwe zoektocht.

Met Hip ging ik weer een herstelfase in. Hij werd behandeld en ik heb de training even los gelaten. Intussen begon ik te lezen. In Florida, bij de vrouw waar ik inmiddels twee keer was geweest, had ik al volop kennis gemaakt met ‘natuurlijk bekappen’, ‘hoof mappen’ en meer natuurlijke vormen van hoefrevalidatie (bijvoorbeeld verschillende ondergronden). Ik las, ik volgde webinars en heb in 2021 een basiscursus hoefbekappen gedaan bij Klaas Feuth. Mijn ogen gingen echt open, wagenwijd! Ik was eigenlijk gelijk al bij de ‘missing link’, namelijk het verschil tussen toontreden en landen op de hiel. Hip was een toontreder geworden, maar daarmee mis je compleet de verende werking van de hoef en vangt de schoft (in het geval van de voorbenen) alle klappen op. Daar is de schoft niet voor bedoeld! Ook krijgen de pezen in de benen grote klappen en loop je een enorm risico op hoefkatrolontsteking en dergelijke.

De hoeven hebben zo’n prachtig verend mechanisme. Bij het landen zet de hoefwand even uit, de straal heeft een belangrijke rol bij de landing en het straalkussen boven de straal ook. Dit geeft allemaal demping en balans! De pezen kunnen vervolgens ook hun werkelijke functie uitvoeren zonder dat ze klappen krijgen. Tijdens de zwaai van het been naar beneden slingert het bloed tot in de kleinste vaatjes in de hoef. Met als hoogtepunt tijdens de landing. Om vervolgens, doordat de hoef na het uitzetten weer verkleint en verder slingert, het bloed (nu met afvalstoffen uit de hoef) weer naar het lichaam te vervoeren. Je krijgt dus een betere doorbloeding tot in de hoeven met een betere aanvoer van voedingsstoffen en een betere afvoer van afvalstoffen. Het zijn vier extra harten.  

De afwezigheid van een goede demping door het toontreden had Hippach dus pijn bezorgd in zijn schoftgebied. Ik vond het fijn dat ik daarachter kwam, maar de zoektocht was nog niet helemaal over. Wat was de reden dat Hippach met toontreden was begonnen? In eerste instantie zocht ik de oorzaak bij de manier van bekappen. De manier van bekappen was namelijk niet goed genoeg. Hij werd bekapt alsof er een ijzer onder moest. Naar hielen en teen werd niet echt gekeken. De straal werd enorm bijgesneden en er bleef altijd een stuk hoefwand staan. En dat terwijl tijdens de landing de straal nou juist zo belangrijk was en de hoefwand niet bedoeld is om te dragen. Mijn toenmalige hoefsmid, die ik erg graag mag omdat ze Hip enorm heeft geholpen met het terug winnen van zijn vertrouwen, kijkt erg ‘traditioneel’ en zei dat het toontreden niet op te lossen was. Door wat ik gelezen had, wist ik dat dit niet waar was.

Ik vond een natuurlijk bekapper en dit bracht al gelijk verandering. Ze wees me op rotstraal. Ze was erg goed, maar niet de juiste match voor Hippach, dus zocht ik verder en vond een bekapper met onwijs veel kennis en die veel paarden doet binnen de Equicare-Plus-club waarvan ik sinds vorig jaar ook deel uitmaak. Niet alleen is Hip bij hem ontzettend kalm en braaf, hij wees me met klem op het oplossen van de rotstraal. Een paard met pijn in de straal en dus het hele hielgebied gaat toontreden omdat het gebied van de hiel te vermijden, logisch! Ik heb rotstraal eerlijk gezegd onderschat. Sterker nog, ik heb het in eerste instantie niet eens goed herkend.

Daarop ben ik aan de slag gegaan met de middelen van Unique-Horn, ontwikkeld door onder andere hoefrevalidatiespecialist Klaas Feuth. Dit zijn middelen die de bacterie aanpakken en het gezonde weefsel heel houden. Veel middelen die rotstraal aanpakken, beschadigen ook het gezonde weefsel. Dat lijkt me niet zinvol. Natuurlijk vindt Hip het niet altijd fijn dat ik speciale watjes met een middel erin in de straalgroeve moet duwen, maar dit gaat ongetwijfeld de goede kant op. Het gevolg is dat Hip hierdoor veel functioneler en correcter kan bewegen en dat daardoor de hoeven ook op een betere manier gaan slijten. En natuurlijk komt dan de demping terug en dat komt de hele bovenlijn (of eigenlijk zijn hele lijf) ten goede.

Ik ben zo blij dat ik achter deze informatie ben gekomen. Dit is nou zoiets waar ik meteen veel meer van had willen weten. Maar ja, er komt zoveel op je af als je aan een paard begint. En hoewel ze letterlijk de basis zijn, zijn de hoeven meestal nog teveel de ondergeschoven kindjes. De Engelsen zeggen niet voor niets ‘no feet no horse’.

Hip na het trainen en recent bekapt. Je ziet dat hij (volledig uit zichzelf) prachtig vierkant staat. Je ziet ook dat hij bijvoorbeeld met de rechter achterhoef de hiel nog wat ontziet. Inmiddels, na dagelijks behandelen, is dit gelukkig wel aan het verbeteren en landt hij ook duidelijk anders aan de longe.

Overigens, de hoeven maken deel uit van het fasciale systeem en daarmee dus letterlijk verbonden met en van invloed op alles in het lichaam van een paard.

Blijf vooral zelf zoeken en uitproberen en ik hoop dat dit jou en je paard op gang helpt.

Hartelijke groet,
Merel Burggraaf

Communiceren met Dieren – Hoor ik mijn Eigen Dieren?

In deze video beantwoord ik een vraag die ik onlangs kreeg en die ik uiteraard vaker krijg! Kan ik ook mijn eigen dieren horen?

Leuk dat je naar mijn video kijkt! Abonneer je gerust op mijn kanaal. Dan krijg je allerlei leuke video’s te zien en ook meer te horen over de mooie uitbreidingen die eraan komen!

Hartelijke groet,
Merel Burggraaf

Boodschap van de Paarden – April 2022

Het was weer tijd voor een mooie, indringende boodschap van de paarden. Deze paardenboodschap voor april 2022 zit vol goed toepasbare wijsheid. Precies zoals de paarden zijn… super veel spirituele wijsheid, maar wel met het benodigde vleugje verbinding met Moeder Aarde.

Veel kijkplezier!

Hartelijke groet,
Merel Burggraaf

Paardenboodschap 2022 – Verdriet als Kracht

Dit jaar start ik met iets nieuws dat mijn mooie werk met de paarden heel mooi aanvult, iets prachtigs! De paarden hebben me geroepen om deze nieuwe wending te nemen en dan luister ik, zelfs al vind ik het best spannend. De paarden hebben me geroepen om hun boodschap aan de mensheid te channelen en deze dus met jou te delen. Ik kan er alleen maar op vertrouwen dat dit het juiste pad is om te bewandelen want de paarden weten altijd wat juist is en wat nodig is.

Je vindt de boodschap in deze vlog en ook hieronder als tekst.

Paardenboodschap 2 januari 2022 – Verdriet als Kracht

Verdriet en tranen toelaten is een belangrijke kracht, een helende kracht die jullie mensen vrij maakt. Daardoor gééft het kracht. En ook al maak je jezelf graag anders wijs, je bent vergeten hoe het is om je gevoel werkelijk toe te laten. En dit geldt zeker voor je verdriet. Je moet immers door. Je moet je rug recht houden, je tranen inhouden en doorgaan. Maar is dit wel zo? Klopt dat wel?

Om dit te kunnen doen, sluit je jezelf af. Je doet ‘telkens je hart een stukje verder op slot’. En hoewel je dit doet om te kunnen blijven ‘functioneren’, weerhoudt dit je er juist van om te kúnnen functioneren.

Aan de basis van al je handelen, zou ‘voelen’ de belangrijkste peiler moeten zijn. En het werkelijke, diepe doorvoelen en beleven, mis je. Hoe ben je inmiddels niet gewend om van alles te onderdrukken? Van emotie-eten tot anti-depressiva, van een ‘onschuldig paracetamolletje’ tot allerlei afleidingen en verslavingen. De mens doet er alles aan om niet te hoeven voelen. Je raakt vlak en laat van alles over je heen komen. Je moet immers door? Maar moet je wel door? En belangrijker nog: wíl je wel zó door?

Neem eens een moment om goed om je heen te kijken. Wil je in het grote collectief van de mensheid een schakel zijn die gesloten, afgestompt en gevoelloos is geworden? Of wil je een schakel zijn die open, licht, stromend en daardoor werkelijk in verbinding is met alles wat leeft?

Die verbondenheid bereik je alleen vanuit je hart. En je hart bereik je alleen als deze open is. En je hart open je door je gevoel weer toe te laten, met als belangrijke schakel je verdriet. Zoals water dat stroomt vorm geeft aan de rotsen van Moeder Aarde, zo geeft de doorstroming van je gevoel vorm aan je leven en je liefde, je hart.

Alles wat je nu ziet gebeuren in de wereld, alles wat de mensen over zich heen laten komen, kan alleen gebeuren doordat heel veel gevoel bij mensen is weggestopt. Te veel mensen hebben niet meer het gevoel iets te hebben om voor te leven. Verdoofd laat je alles over je heen komen.

Wij paarden spiegelen je hierin. Hoeveel paarden lopen hun proef tóch, ondanks de pijn? Hoeveel paardenpijn wordt weg gestopt of ingespoten zodat de paarden ‘gevoelloos’ door kunnen blijven gaan? Een schep brokken, medicijnen en een spuit er in en door. Wat als wij paarden ons verdriet en pijn konden toelaten? Hoe lang zouden wij dit dan nog accepteren? Een paard ervaart echter geen keuze. Een paard krijg een injectie bij halsartrose, speciale ijzers onder bij hoefklachten, een scherper bit bij opstandig gedrag…

Er is een grote taak weg gelegd voor de mensheid, een grote verantwoordelijkheid met een effect op alles en iedereen. Ga maar na: als jij als mens de eigen pijn toelaat, het verdriet weer laat stromen zodat het voor altijd los gelaten kan worden, dan ga jij / gaat de mens – vanuit verbondenheid – ook de pijn van de paarden, de andere dieren en de natuur weer voelen. En reken maar dat dan heel veel heel snel wordt opgelost.

Zoveel kracht zit er in het doorvoelen en loslaten van verdriet. Zoveel kracht zit er in jou als mens, vanuit ware verbondenh
eid.”

***

Als aanvulling op deze boodschap kreeg ik nog deze mooie wijsheid door van de paarden:

De wereld kan pas opbloeien,
Als de mensheid opbloeit.

De mensheid kan pas opbloeien en stromen,
Als ook JIJ opbloeit en stroomt.


***

Ik wens je veel inspiratie voor 2022 en ook de moed om met verdriet en andere pijnpunten aan de slag te gaan, zodat je kunt open bloeien en de wereld heel veel moois kunt schenken (en jezelf ook!).

Hartelijke groet,
Merel Burggraaf

Vlog #26 Hippie Krijgt Zelfvertrouwen met Hersenwerk

Dit is weer zo’n leuk filmpje met Hip! In deze vlog neem ik je mee tijdens de tweede keer dat Hippie hersenwerk doet. Hersenwerk en ook speurwerk heeft ontzettend veel gedaan voor Hip. Hip was een heel angstig en onzeker paard. En tegelijkertijd was hij een paard dat gelijk nogal groot en heftig werd. Dat is niet heel praktisch als je bijvoorbeeld wil oefenen met buiten wandelen. Ik deed dat wel, maar oh wat was dat af en toe spannend. Met hersenwerk en speurwerk heb ik echt een duidelijk verschil gemerkt in Hip zijn eigen benadering van nieuwe dingen, zijn moed en zijn zelfvertrouwen. Wauw wat hebben paarden hier veel aan!

Doordat je paard leert zijn neus te gebruiken en dus meer tools tot zijn beschikking heeft om zijn omgeving mee te verkennen, wordt hij een stuk zelfverzekerder. Je paard wil echt op avontuur, uit zichzelf. Dat is zo mooi om te zien. Ik merk aan Hip dat hij uit zichzelf heel zijn omgeving begint te scannen met zijn neus én dat hij zijn cirkel steeds meer uitbreidt. Dit komt omdat hij het makkelijker kan handelen omdat hij voelt dat hij het zelf in de hand heeft. Ik zal dan ook zeker meer filmpjes met je delen waarin je ziet dat Hip zelf verder op avontuur gaat. En dat voor een paard dat overal bang van was.

Heel erg bedankt voor het kijken naar mijn vlog. Ik zou het super leuk vinden als je je wil abonneren op mijn kanaal, een like wil geven en zelfs mijn vlog wil delen. Dan blijf je altijd als eerste op de hoogte van alles wat we ondernemen 😊 en het helpt mijn algoritme waardoor ik meer mensen en paarden kan bereiken met allerlei leuke, waardevolle info. Dank je wel!

Veel kijkplezier,
Merel Burggraaf
https://www.facebook.com/EquineAwarenessCentre/ https://www.instagram.com/merelburggraaf/

Wat als je Paard Duidelijk Nee Zegt?

Gisterenavond is er echt iets prachtigs gebeurd toen ik Hip iets (redelijk) nieuws leerde. Er ontstond een moment waarop ik gefrustreerd had kunnen raken, als ik niet de tools had gehad die ik heb. Maar wat het heel bijzonder maakte, was niet alleen de tool die ik tot mijn beschikking had, maar vooral het cadeau dat ik van Hip kreeg. En omdat ik zo graag wil dat jij dit soort cadeaus ook van je paard kunt krijgen, deel ik deze ervaring nu met jou.

Hip vindt douchen tot nu toe nog lastig, dus dat oefenen we op goed gekozen momenten. Ik duw dit niet, als hij al super veel knappe dingen gedaan heeft, nog even door zijn strotje. Gisterenavond heb ik hele leuke clickertraining met Hippie gedaan en het viel me op dat hij ‘over zijn blauwe zeil wandelen’, wat hij normaal geen uitdaging meer vindt, deze keer spannend vond. Ik had iets toegevoegd. Ik had er twee balken voor gelegd. Prima, dan zoeken we een andere ingang en krijgt hij momenten om na te denken voor we verder gaan. Binnen no time durft Hip dan toch en krijgt hij er zelfs lol in.

Zo houden we de hele training ontspannen en positief en natuurlijk zorg ik ook voor afwisseling. Na zo’n super positieve, succesvolle training staat Hip altijd helemaal aan om te leren. Dat vind ik een heel geschikt moment om ook moeilijke of spannende dingen aan te leren. Na deze training, die dus volledig is gericht op een positieve mindset, ging ik Hip verder leren douchen met clickertraining.

—————
Trainingstip Douchen
* Gebruik een vast woord voor je het water aan zet. Ik gebruik: ‘komt ie’ omdat dit voor mij logisch voelt en dus heel natuurlijk is. Je paard gaat dit koppelen en weet zo altijd precies wanneer hij het water kan verwachten.
* Begin altijd op een vaste plek op het lichaam. Ook deze voorspelbaarheid maakt het voor je paard makkelijker om te wennen.
* Oefen altijd op een vaste en veilige plek. Die vaste plek geeft ook voorspelbaarheid. Wanneer je paard vertrouwd is met douchen, kun je dit ook op andere plekken introduceren.
—————

Ook een paard kan een dag hebben waarop hij minder kan hebben of zijn vaatje wat sneller vol zit. Hip zat, ondanks alle rust die ik gebruik, snel vol spanning met het afspoelen. We konden daardoor minder doen dan de voorlaatste keer. Mijn menselijke kant (ja die heb ik ook) baalde hier even van. Ik vroeg me af waarom Hip minder kon hebben en wat ik kon doen om toch positief af te sluiten. Daar kwam ik niet eens toe omdat Hip al snel tijdens deze sessie omsloeg naar weerstand. Hip maakte duidelijk dat hij weg wilde. Hij draaide om me heen (we oefenen dit buiten) en hij stopte tegenover de plek waar ik dit altijd oefen met hem. En dan moet je als mens leren ‘niets doen’. NIET toch doorpakken, NIET trappen in de onzin dat je je paard laat ‘winnen’. Niets doen is je oplossing om de volgende reden.

Ik deed niets. Ik hield alleen het halstertouw vast en ik liet Hip gewoon staan waar hij wilde staan. Hip zijn vaatje zat vol. Hij kon even niet meer aan dan dit. Dus Hip stond en ik liet hem en ik ging rustig naar hem kijken. Ik zag iets heel moois gebeuren (al komt het bijzondere moment nog!). Hip viel even in slaap, zo’n vluchtig paardenslaapje waarbij je ziet dat de ogen knipperen en je paard even weg is, even uit checkt. En ik liet hem. Ik vond het best heel aandoenlijk om te zien. Dat grote, stoere, machtige beest had het even nodig om uit te checken. En dan kun jij als mens er gewoon even voor hem ‘zijn’. In het moment, zonder iets van hem te willen. Gewoon zijn. Het duurde niet lang, misschien maar 1 of 2 minuten, voordat Hip begon te kauwen en weer terug kwam. Ik deed nog steeds niets. De eerste zet was aan Hippie.

Hip gaf zelf aan dat hij verder wilde, alleen wist ik nog niet hoe ver. Ik had het sproeistuk nog steeds vast (uit natuurlijk) en Hip liep op me af. Hij raakte het aan met zijn neus (geleerd met targettraining). Dat beloonde ik. Hip deed dit nog een keer en zijn enthousiasme kwam terug. En wat er toen gebeurde is een cadeau. Hip liep zelf terug naar de plek waar we dit altijd oefenen en ik volgde hem. Hip raakte vervolgens het sproeistuk aan en ik voelde dat hij weer wilde oefenen. Toen ik vervolgens de sproeier weer aanzette, was er niets meer aan de hand en kon ik hem gewoon lekker afspoelen. WAUW, wat ben ik trots op mijn lieve en duidelijke paard.

Hoe vaak krijgen paarden onder dwang iets op hun bordje terwijl zelfs de moeilijkste paarden, als je ze de kans geeft, zo graag meewerken? Soms hebben paarden gewoon even een moment nodig zodat ze kunnen verwerken wat ze leren. Even een momentje om het vertrouwen terug te krijgen en dan moedig weer een stap vooruit te zetten. En hoe mooi is het als jij je paard hierin kunt ondersteunen, waardoor je paard zoveel vertrouwen in je krijgt, dat hij steeds sneller JA zal zeggen op zelfs de moeilijkste vraag.

Hartelijke groet,
Merel Burggraaf