Gisterenavond is er echt iets prachtigs gebeurd toen ik Hip iets (redelijk) nieuws leerde. Er ontstond een moment waarop ik gefrustreerd had kunnen raken, als ik niet de tools had gehad die ik heb. Maar wat het heel bijzonder maakte, was niet alleen de tool die ik tot mijn beschikking had, maar vooral het cadeau dat ik van Hip kreeg. En omdat ik zo graag wil dat jij dit soort cadeaus ook van je paard kunt krijgen, deel ik deze ervaring nu met jou.
Hip vindt douchen tot nu toe nog lastig, dus dat oefenen we op goed gekozen momenten. Ik duw dit niet, als hij al super veel knappe dingen gedaan heeft, nog even door zijn strotje. Gisterenavond heb ik hele leuke clickertraining met Hippie gedaan en het viel me op dat hij ‘over zijn blauwe zeil wandelen’, wat hij normaal geen uitdaging meer vindt, deze keer spannend vond. Ik had iets toegevoegd. Ik had er twee balken voor gelegd. Prima, dan zoeken we een andere ingang en krijgt hij momenten om na te denken voor we verder gaan. Binnen no time durft Hip dan toch en krijgt hij er zelfs lol in.
Zo houden we de hele training ontspannen en positief en natuurlijk zorg ik ook voor afwisseling. Na zo’n super positieve, succesvolle training staat Hip altijd helemaal aan om te leren. Dat vind ik een heel geschikt moment om ook moeilijke of spannende dingen aan te leren. Na deze training, die dus volledig is gericht op een positieve mindset, ging ik Hip verder leren douchen met clickertraining.
—————
Trainingstip Douchen
* Gebruik een vast woord voor je het water aan zet. Ik gebruik: ‘komt ie’ omdat dit voor mij logisch voelt en dus heel natuurlijk is. Je paard gaat dit koppelen en weet zo altijd precies wanneer hij het water kan verwachten.
* Begin altijd op een vaste plek op het lichaam. Ook deze voorspelbaarheid maakt het voor je paard makkelijker om te wennen.
* Oefen altijd op een vaste en veilige plek. Die vaste plek geeft ook voorspelbaarheid. Wanneer je paard vertrouwd is met douchen, kun je dit ook op andere plekken introduceren.
—————
Ook een paard kan een dag hebben waarop hij minder kan hebben of zijn vaatje wat sneller vol zit. Hip zat, ondanks alle rust die ik gebruik, snel vol spanning met het afspoelen. We konden daardoor minder doen dan de voorlaatste keer. Mijn menselijke kant (ja die heb ik ook) baalde hier even van. Ik vroeg me af waarom Hip minder kon hebben en wat ik kon doen om toch positief af te sluiten. Daar kwam ik niet eens toe omdat Hip al snel tijdens deze sessie omsloeg naar weerstand. Hip maakte duidelijk dat hij weg wilde. Hij draaide om me heen (we oefenen dit buiten) en hij stopte tegenover de plek waar ik dit altijd oefen met hem. En dan moet je als mens leren ‘niets doen’. NIET toch doorpakken, NIET trappen in de onzin dat je je paard laat ‘winnen’. Niets doen is je oplossing om de volgende reden.
Ik deed niets. Ik hield alleen het halstertouw vast en ik liet Hip gewoon staan waar hij wilde staan. Hip zijn vaatje zat vol. Hij kon even niet meer aan dan dit. Dus Hip stond en ik liet hem en ik ging rustig naar hem kijken. Ik zag iets heel moois gebeuren (al komt het bijzondere moment nog!). Hip viel even in slaap, zo’n vluchtig paardenslaapje waarbij je ziet dat de ogen knipperen en je paard even weg is, even uit checkt. En ik liet hem. Ik vond het best heel aandoenlijk om te zien. Dat grote, stoere, machtige beest had het even nodig om uit te checken. En dan kun jij als mens er gewoon even voor hem ‘zijn’. In het moment, zonder iets van hem te willen. Gewoon zijn. Het duurde niet lang, misschien maar 1 of 2 minuten, voordat Hip begon te kauwen en weer terug kwam. Ik deed nog steeds niets. De eerste zet was aan Hippie.
Hip gaf zelf aan dat hij verder wilde, alleen wist ik nog niet hoe ver. Ik had het sproeistuk nog steeds vast (uit natuurlijk) en Hip liep op me af. Hij raakte het aan met zijn neus (geleerd met targettraining). Dat beloonde ik. Hip deed dit nog een keer en zijn enthousiasme kwam terug. En wat er toen gebeurde is een cadeau. Hip liep zelf terug naar de plek waar we dit altijd oefenen en ik volgde hem. Hip raakte vervolgens het sproeistuk aan en ik voelde dat hij weer wilde oefenen. Toen ik vervolgens de sproeier weer aanzette, was er niets meer aan de hand en kon ik hem gewoon lekker afspoelen. WAUW, wat ben ik trots op mijn lieve en duidelijke paard.
Hoe vaak krijgen paarden onder dwang iets op hun bordje terwijl zelfs de moeilijkste paarden, als je ze de kans geeft, zo graag meewerken? Soms hebben paarden gewoon even een moment nodig zodat ze kunnen verwerken wat ze leren. Even een momentje om het vertrouwen terug te krijgen en dan moedig weer een stap vooruit te zetten. En hoe mooi is het als jij je paard hierin kunt ondersteunen, waardoor je paard zoveel vertrouwen in je krijgt, dat hij steeds sneller JA zal zeggen op zelfs de moeilijkste vraag.
Hartelijke groet,
Merel Burggraaf