Dit filmpje vind ik zó leuk! Ik had de dag ervoor Hippach verhuisd naar een andere plek, een paddock paradise. Toen ik de volgende dag weer kwam, wilde ik hem laten wennen aan een onbekende ruimte.
Was hij eerst nog een regelrechte Pietje Paniek wat hem gevaarlijk maakte als je niet weet wat je doet, nu is hij een HELD. Hippie showt dit graag met deze nieuwe vlog! Ik durf te wedden dat je je moeilijk kunt voorstellen dat het ooit heel anders is geweest. Ben jij ook zo trots op Hip?
En daar gaan we dan 🙂 De eerste vlog staat op mijn nieuwe YouTube kanaal. Wat ontzettend leuk om ook op deze manier allerlei paardenkennis met je te delen.
In deze vlog meer informatie over hoe ik target training inzet bij Hippach om hem te helpen een andere houding te vinden in de draf, zonder dominantie, druk en dwang. In vrijheid en met beloning!
Oh ja, onder het filmpje heb ik nog wat meer informatie gedeeld over clicker- en target training, maar ook waar ik die ontzettend leuke turkoois target stick heb gekocht! Het oog wil ook wat.
In mijn vorige blog, die deels ging over verveling bij paarden, heb ik beloofd een stukje te schrijven over ‘enrichment of the environment’ oftewel het verrijken van de leefomgeving van een paard. En hoewel we vaak wat beperkt zijn qua mogelijkheden op pensionstallen, zijn er zeker mogelijkheden als je je creativiteit gebruikt.
In mijn visie heb ik het liefste een paard 24 uur per dag buiten in een kudde en dan in een omgeving waar ze kunnen onderzoeken bijvoorbeeld. De kans op verveling is dan kleiner. In Nederland is dit niet altijd voor iedereen weg gelegd. Je hebt je paardje en dan zoek je een plek voor je maatje dat op een goed bereikbare afstand ligt. En dan kies je uit de best mogelijke opties, zoals zoveel mogelijk weidegang, goed hooi, ruimte lichte stallen enzovoorts. Binnen de omgeving die jij vervolgens hebt kunnen kiezen voor je paard of pony, kun je vervolgens met wat kleine aanpassingen en ideeën de leefomgeving net iets interessanter maken voor een paard. En dat is waarmee ik je wil helpen in deze blogpost.
Mijn advies is om zoveel mogelijk te kijken naar de natuur van het paard, dus naar zijn natuurlijke gedrag. Er zijn veel mensen die een jolly ball in de stal van het paard hangen om verveling tegen te gaan. Die jolly ball is na een paar keer snuffelen al helemaal niet meer interessant voor het paard. Ook hier zie je dat, met alle goede bedoelingen en liefde van de eigenaren, er wordt uitgegaan van de mens die balspelletjes heeft uitgevonden. Voor een paard echter betekent zo’n ding helemaal niets. Waar kun je dan bijvoorbeeld wel aan denken?
Paarden zijn in de natuur 18 uur per dag bezig met eten zoeken, zo ook bast en wortels of knollen.
Een paard graast en zoekt zo’n 18 uur per dag naar eten, ook wel ‘browsing’ genoemd. Dat is 18 uur vrije beweging, veelal met het hoofd naar beneden, en lekker in de onderzoekmodus. In die tijd groomen ze elkaar ook, spelen ze en houden ze de wacht. En dan nu in de prakijk 🙂 Op de weide kun je:
– bomen plaatsen (bijvoorbeeld Wilg en Populier) of je kunt takken neerleggen van deze boomsoorten. Paarden strippen daar de bast af en eten dat op. Ook eten ze de blaadjes.
– voedsel verstoppen zoals wortels, pastinaken, appels e.d. Als ze zoiets vinden, hebben ze echt even een ‘jackpot’ moment.
– paardengras met een speciaal kruidenmengsel zaaien zodat ze kunnen kiezen wat ze eten. In de stal kun je:
– op de grond voeren, zodat ze moeten zoeken (hangt af van hoe schoon je paard is).
– wortels, pastinaak, appel e.d. verstoppen in het hooi en tussen het stro. De staltijd wordt op die manier wat interessanter voor je paard.
– een flinke Wilgentak met blad aan de stalwand bevestigen zodat je paard deze kan kaalplukken. Dit mag best wat hoger worden gehangen. In de natuur eet een paard ook van bomen. Ze trekken daar wat van af en eten het dan met de hals weer lager op. Een leuke aanvulling is trouwens dat er een onderzoek is gedaan door Sharon May Davis naar het ontbrekende ‘nugal ligament lamellae’ in de hals van moderne sportpaarden. Paarden missen daardoor stevigheid, kracht en balans in de nek. Die kracht is echter van essentieel belang voor het rijden. Door het paard iets aan te bieden dat hoog hangt trainen ze nekspieren die dit gebrek kunnen opvangen.
– een hooinet is nog steeds niet een geweldige optie omdat het voor paarden vaak frustrerend is. Wat een betere optie is, is een slowfeeder. Eentje die goed door een wetenschappelijk onderzoek naar frustratie bij paarden kwam, is de Pacefeeder. Google maar, ze zijn goed verkrijgbaar en kunnen makkelijk in de hoek van een stal worden geplaatst. Ze zijn ook veel veiliger dan een hooinet.
– brokjes voeren in een mengsel van gehakseld kruidenhooi. Zo doen ze langer met hun voer wat natuurlijk is en ook verveling tegen gaat.
Een goede slowfeeder.
Er is altijd meer te verzinnen, maar dit is vast een goed begin en op de meeste plaatsen wel uit te voeren. Als je een beetje moeite neemt, dan kun je de leefomgeving van je paard dus best verbeteren. Ik ben heel benieuwd wat voor ideeën jij nog hebt!
Mijn lieve vriend Hippach gaat deze maand verhuizen naar een paddock paradise. Ik ben heel gelukkig dat ik een plek heb gevonden waar hij 24 uur per dag buiten zal staan (met de beschikking over een schuilstal natuurlijk) in een kudde en in een omgeving waar hij uitgenodigd wordt om te bewegen. Ik hou je op de hoogte!
Ik heb laatst een paard ontmoet dat zeer menselijke trekjes had. Hij stelde zich aan als hij zijn water dronk. Ik zal het even uitleggen. Dit paard staat in zijn eentje op een wei, naast andere weilanden met paarden die ook alleen staan, en op zijn wei staat een emmer met water. Althans dat hoort er in te zitten. Soms zit er geen water in. Een paard is een heel onderzoekend dier en op die wei heeft hij weinig meer dan zijn emmer. Hij heeft op enig moment ontdekt dat hij die emmer om kan gooien.
De dag dat ik bij dit paard was, was het erg warm weer. Het paard liep langs het draad en telkens naar de emmer, die op zijn kop lag en dus leeg was. Mijn man en ik hebben dit grote dier daarom een emmer water aangeboden die hij direct opdronk. En aangezien de emmer meteen leeg werd gedronken, hebben we hem een tweede emmer aangeboden. Die emmer ging bijna helemaal leeg. Het water dat over was hebben wij in zijn eigen emmer gedaan en er nog een extra bij gedaan. Hij hoefde op dit moment niet meer, maar kwam nog even bij ons staan, aan ons ruiken en zo. Het dier had kunnen drinken dus wij hadden voor dat moment gedaan wat we konden.
Toevallig ontmoetten wij de dag er op de eigenaar. Ik wil trouwens even aangeven dat ik de beide eigenaars graag mag. Ik vroeg wie er tijdens de vakantie voor het water van het paard had gezorgd en dat de emmer lang leeg was. Dat wij, toen wij dit zagen, het paard gelijk water hadden gegeven. Hierop kreeg ik een reactie die mij, en mijn man die niet uit de paardenwereld komt, zeer verbaasde. De eigenaar gaf aan dat het paard best een tijd zonder water kan, dat hij vaak zijn emmer omgooit en dat het paard dan pech heeft. Vervolgens melde hij dat het paard, wanneer het water krijgt aangeboden, gaat drinken om aandacht te krijgen, uit aanstellerij.
Het toekennen van menselijk gedrag aan een paard noem je antropomorfisme en dit is een perfect voorbeeld. Mensen doen dit om gedrag van een paard te verklaren, maar beseffen niet dat ze dichter bij de waarheid komen als ze zich in het wezen paard verdiepen. Wat je ook vaak ziet, is dat mensen het paard ergens verantwoordelijk voor maken of erger nog de schuld van geven. Op dat moment wordt het paard de kwaaie pier en krijgt hij zijn verdiende loon. Dit neemt direct de verantwoordelijkheid weg bij de eigenaar. Als het paard geen water heeft dan is het zijn eigen schuld. Hij heeft het over zichzelf afgeroepen dat hij geen water heeft. En hij heeft het niet echt nodig want hij drinkt om zich aan te stellen en aandacht te krijgen. Terwijl als de eigenaar de verantwoordelijkheid weer zou nemen, dan zorgt hij dat de emmer in de weide in 1 of 2 grote autobanden wordt gezet zodat de emmer niet kan worden omgegooid of misschien pas als deze leeg is en dan is het niet erg. De tweede verantwoordelijkheid is iets vaker naar de wei lopen om het water te controleren en aan te vullen of te verversen.
Paarden zijn geen mensen, maar maken wel op een manier contact met ons dat wij er emoties bij voelen en ook is er in wetenschappelijk onderzoek aangetoond dat mensen en paarden samen via een uniek systeem van aanraking een diepe relatie aangaan, het ‘embodied language system’ (belichaamd taalsysteem) (Game, Ann: Sage Journals volume 7 issue 4, pages 1-12, Dec 1, 2001). Aangezien paarden nog steeds geen mensen zijn, is het toekennen van menselijk gedrag aan paarden, zoals je in dit voorbeeld ziet, voor paarden vaak heel nadelig. Wat kun je beter wel doen? Kijken naar de feiten. Is de emmer leeg? Gauw vullen. En wordt de emmer regelmatig omgegooid? Zet deze dan in banden zodat het dier langer kan beschikken over water. En kijk ook verder… het omgooien komt mogelijk voort uit verveling omdat er verder weinig te doen is op het kleine stukje wei waar dit paard staat. Je kunt verveling tegengaan door ‘enrichment of the environment’, dus het verrijken van de omgeving. Een concept waar mijn volgende blog over zal gaan.
Geniet van je paard!
Hartelijke groet,
Merel Burggraaf
NAC Qualified Equine Behaviourist
Equine Healer / Equine Artist
Toen Hippie Boy net bij mij kwam, kende hij eigenlijk nog niets en dat wat hij wel kende was gevuld met angst. Vanuit die angst kon hij dan behoorlijk heftig reageren. Natuurlijk heb ik hem eerst de rust gegeven die hij nodig had om weer bij te komen. Echter met een paard weet je ook dat het al snel tijd is voor de hoefsmid. En ook voetjes geven kende hij als 4 jarige nauwelijks…
Ik merkte al heel snel bij Hippie dat hij eigenlijk alles heel graag voor je doet, als hij zich maar veilig voelt. Daar waar hij het stempel kreeg ‘staatsgevaarlijk’ te zijn, had hij eigenlijk alleen uit angst gereageerd. Wanneer een paard uit angst reageert, kiest hij uit de ‘4F’s’ (onder andere ‘fight’ en ‘flight’). Hippie had hierin een vast patroon ontwikkeld. Bij paniek wil hij vluchten. Wordt hij tegengehouden (of denkt hij dat), dan steigert hij van je af om zich los te werken om vervolgens weg te vluchten. Met dat patroon ben ik dus aan de slag gegaan.
In de eerste periode heb ik Hippie Boy geleerd om kalm te reageren door kalmerende oefeningen te doen met hem en door alleen nog maar te werken met positieve bekrachtiging. Hij leerde daardoor steeds weer dat hij niets fout kon doen en dat hij niets te vrezen had. Ook wist hij hierdoor steeds beter hoe hij zichzelf kon kalmeren als hij iets spannend vond. Vervolgens ben ik hem gaan leren om voetjes te geven.
Met de positieve insteek van de training heeft hij heel snel geleerd om, aan de voorkant, zijn voetjes te geven. Ik kon daar ook al heel snel leren om zijn benen naar voren te strekken, allemaal met het oog op de hoefsmid. Mijn gevoel dat Hip heel graag meewerkt, werd telkens weer bevestigd. Hij vond het leuk, werd steeds nieuwsgieriger en open en had altijd de oortjes naar voren. Bij de achterbenen merkte ik dat hij veel moeite had met zijn balans. Het aanleren was hier veel moeilijker. En dan moet je oppassen dat je wel blijft voelen wat de reden is dat het paard ‘weigert’ zijn achterbenen te geven. Ook bij mij stonden er mensen met goedbedoeld advies aan de kant, advies dat goed weerspiegelt hoe er over het algemeen met paarden wordt omgegaan. Hip werd bestempeld als ‘puber’ en een praam om zijn neus zou hem wel leren…
Uiteraard ging dat advies het ene oor in en het andere oor weer net zo hard uit. Dit paard wil alles voor je doen, als hij het kan. En dit kon hij gewoonweg nog niet. Na enkele maanden van dressuurmatig (aan de hand) trainen en behandelingen door de Osteopaat, is ook dit vrij snel stukken beter gegaan. De hoefsmid was nog even een ander verhaal, met name omdat degene bij wie hij in training was, voor Hip bij mij kwam, had verteld dat hij een ‘akkefietje met de hoefsmid’ had gehad. Ik kende die hoefsmid ook en een akkefietje met hem betekent schoppen en slaan. Dat is bij Hip natuurlijk niet anders geweest.
Op de achtergrond had ik inmiddels een hele deskundige en prettige hoefsmid voor Hippie Boy geregeld, een van de weinige vrouwelijke hoefsmeden die dit land rijk is. Hip had inmiddels al heel wat stappen vooruit gemaakt en stond naar mijn zin te hoog op zijn hoefjes, dus hebben we de stap gezet. De hoefsmid kwam. Spannend natuurlijk, maar gelukkig stond zij volledig open voor het verhaal en mijn inzichten.
Geur werkt heel direct op het limbische brein en roept op die manier razendsnel associaties en bijbehorende emoties op. De geur van hoefsmid is voor een paard dan ook gelijk heel herkenbaar. Als ze voorheen uit angst hebben gereageerd, zullen ze dat gelijk weer doen. Onze hoefsmid maakte in alle rust kennis met Hip en op een plek waar hij zich het veiligst voelt, begon zij aan een van de voorhoeven. Ik voelde aan Hip dat hij enorm probeerde te vertrouwen, maar ook dat de spanning van binnen aan het opbouwen was. Al vrij snel kwam het moment van vluchten, waarbij Hip zich al steigerend omdraaide en zich los rukte, om vervolgens terug te vliegen naar de paddock.
Ik deed dat wat de meesten in de paardenwereld je niet adviseren… Ik liet hem gaan en deed dat bewust. Dit zou het moment zijn waarop Hippie Boy zou leren dat er niet meer gestraft werd. Ik liet hem gaan en al bokkend rende hij naar zijn kudde. In alle rust ben ik vanuit een andere richting naar hem toe gelopen. Op een afstandje bleef ik stil staan waarop Hip direct naar me toe kwam en bij mijn schouder bleef staan. Ik kon hem vervolgens mee terug leiden naar de hoefsmid en daar hebben we, met dank aan onze rust, beide voorhoeven kunnen bekappen. Hippie Boy werd hiervoor beloond natuurlijk. Ook mocht hij nogmaals uitgebreid aan het schort van de hoefsmid snuffelen en kreeg hij ook van haar beloningen. Deze ervaring wordt, met behulp van beloningen en geur, in het zenuwstelsel opgeslagen waardoor het iedere keer makkelijker wordt.
Snuffelen aan het schort van de hoefsmid betekent deze positieve ervaring diep opslaan in het limbische brein.
De keer erop kon de hoefsmid ook de achterhoeven bekappen en al vrij vlug daarna is het gelukt om iedere hoef op het paaltje te zetten en in alle rust te bekappen. Hip vindt het nu gewoon leuk als ze komt!
Belonen, en wel op het juiste moment!
Hopelijk inspireert dit verhaal je om naar alles te kijken wanneer je een paard iets nieuws aanleert en het erop lijkt dat hij ‘weigert’ of zich als ‘puber’ gedraagt. Bij dit traject had ik natuurlijk te maken met diepe angst, een lichaam dat het gevraagde nog niet kon uitvoeren en een zeer sensibel paard (van Jazz) dat zich heeft aangeleerd te vluchten zodra hij het spannend vindt. Dit traject heeft enkele maanden geduurd waarbij ik healing en gedragstraining, dressuur oefeningen en Osteopathie heb ingezet om Hip op een kalme manier alsnog te leren zijn voetjes te geven en dat de hoefsmid niet eng is. Een grote uitdaging, zeker als je ook nog bedenkt dat het vastpakken van de benen vanuit de evolutie door een paard volledig geassocieerd wordt met gepakt worden door een roofdier. Een paard moet zichzelf dus op veel vlakken overwinnen in deze situatie. Door deze aanpak is het echter geen moment onveilig geweest.
Met Hip is het gelukt. Het lukt met jouw paard vast ook! Heb je hulp nodig? Neem dan gerust contact met me op.
Jarenlang was ik paardengek, maar na het verlies van mijn eerste zielspaard ‘Eros’ had ik de paardenwereld ver achter me gelaten. Eros liet me echter niet met rust en ik besloot na jaren weer wat met paarden te gaan doen. Dit begon met de paardenportretten die ik teken voor mensen. Op een gegeven moment bedacht ik me dat op een steenworp van onze toenmalige woning een trainings- en pensionstalling was en nam contact op. Ik kon direct starten als groom. De paarden die getraind moesten worden, poetste en zadelde ik. En al snel trainde ik de paarden aan de longe, ook de jonge en ‘lastige’ sportpaarden. Het viel de eigenaresse op dat ik goed met sensitieve paarden kon omgaan. Dit maakte dat ik mijn handigheid met paarden snel terug kreeg, maar ik was daar met nog een reden, en dat was achteraf gezien de belangrijkste.
Ik was absoluut niet van plan om een paard te kopen. Mijn nieuwe begin in de paardenwereld was nog kersvers. Er was echter nog iemand met een grote behoefde aan een nieuw begin. Binnen heel korte tijd sprong met veel bombarie een gehavend en ‘staatsgevaarlijk’ verklaard dressuurpaard mijn leven binnen. Vanaf het moment dat ik de grote nog haast zwarte schimmel zag, wist ik dat we samen een verhaal zouden hebben. En dat terwijl hij op dat moment midden in een hevig gevecht met zijn trainster was. Sensitief oké, maar dit zag er wel heel extreem uit. Enkele maanden na deze ontmoeting, nam het leven van deze ruin gelukkig een andere wending. Hij werd, door een wonder van het lot, mijn paard.
Dit paard, ondanks de stempels die hij kreeg opgedrukt, voelde vanaf het begin heel vertrouwd voor me. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik inmiddels weer midden in de paardenwereld sta. Ik heb in korte tijd ontzettend veel geleerd en heb dit aangevuld met opleidingen, clinics en lessen. In verschillende blogposts zal ik je meenemen op onze reis, hoe we beide steeds meer leren en hoe een gehavend paard steeds meer heel wordt.
