Met de komst van Hippach bijna 7 jaar geleden begon er een heel belangrijk tijdperk voor mij. Een tijdperk waarin ik de eer had voor een prachtig paard te zorgen en het nare verleden uit dit prachtige paard te halen. Ik heb niet alleen heel veel met hem meegemaakt, maar ik heb ook ontzettend veel geleerd over paarden, op allerlei gebieden. Hij kwam in mijn leven als een pikzwart super mager dier met een heel pijnlijk lijf. En hij is 3 maanden geleden vertrokken als prachtig bijna wit geworden schimmeltje. Hij was heel mooi geworden, goed uitgezwaard en hij had een lief warm oog met een ontspannen uitstraling gekregen. Hij leefde al 9 maanden in zijn fijne kudde in de kleinschalige paddock paradise op 5 minuten van mijn huis. Deze maanden zijn voor hem heel erg gelukkig geweest.
Deze goede ontwikkeling en zijn gelukkige uitstraling maakten het besluit om afscheid te nemen van Hippach dan ook extra zwaar. Echter, zijn prachtige lijf is van binnen toch weer pijn gaan doen. Hij had onder andere artrose en zijn bekken zou nooit meer goed komen. Hij zakte ook regelmatig door een van zijn achterbenen. Zolang dat de zorg voor hem niet in de weg had gezeten en hij een gelukkige indruk maakte, had hij nog steeds 30 mogen worden bij mij. Ik hoefde niets van hem te hebben. We hadden alleen de dikke pech dat Hippach zich niet meer liet verzorgen. Hij gooide voor de meest basale zorg alles in de strijd om er onder uit te komen. En als Hippach alles in de strijd gooide, dan was het gedaan met je veiligheid. Hij is er nooit op uit geweest om iemand kwaad te doen, maar letsel kan helaas wel een gevolg zijn als je te maken krijgt met 600 kilo weerstand. Waarmee ik hem niet fout wil maken natuurlijk. Voor hem was dit de manier om nee te zeggen en daar wilde ik ook niet met harde middelen (zoals een praam of iets dergelijks) doorheen gaan.
We hebben wel eens vaker voor een uitdaging gestaan en uiteindelijk kreeg ik alles wel opgelost met hem, maar deze keer niet. Ik heb uiteindelijk vijf maanden bedenktijd genomen en alle opties overwogen. Ik heb ook nog overlegd met twee paardenartsen die hem erg goed kennen. Beide artsen stonden achter mijn besluit om mijn liefste Hippach te laten inslapen. Zijn lijf was te pijnlijk. Zelf was hij nog gelukkig. In die zin is hij min of meer op een hoogtepunt van levensgeluk en in alle rust gegaan, op 30 november net voor de echte kou en nattigheid begon. De paardenarts heeft Hippach met heel veel rust en in zijn kudde laten inslapen. Ik had het uiteraard met Hippach doorgenomen en ben bij hem gebleven tot het einde. Ik hield zijn lieve, grijze hoofd vast terwijl ik hem met heel mijn hart liet weten, dat ik weer voor hem zou kiezen en alles met liefde weer zou doen met hem.
Mijn hart is gebroken natuurlijk. Ik mis Hippach heel erg. Ik weet ook dat dit de enige juiste optie was en dat Hippach 6,5 jaar reservetijd heeft gekregen. Hij heeft nooit meer klappen gehad, nooit meer honger gehad, nooit meer een mens op zijn rug gehad en nooit meer een bit in gehad. Hippach heeft alleen nog maar liefde gekend. En in die zin is mijn doel met hem bereikt.
Een einde is altijd pijnlijk, maar kan ook ruimte geven aan een mooi nieuw begin. Hippach heeft mij een groot cadeau gegeven van heel veel ervaring en kennis. Door hem ben ik mezelf gaan scholen als gedragsdeskundige voor paarden, heb ik hoeven leren bekappen, ben ik veel meer te weten gekomen over goede voeding, passieve fysio, speur- en hersenwerk, heb ik correct leren trainen bij Mirelle den Hoed van de TAKT Academy en heb ik bij Karin Leibbrandt van Equicare Plus de opleiding voor Myofasciaal Releasetherapeut gedaan. Dit is nog maar een greep van alles waarin ik me gaan verdiepen. Het zou niet kloppen als ik nu maar stop met alles. Ik blijf natuurlijk paarden helpen en daarover deel ik binnenkort graag meer.
Liefs,
Merel Burggraaf
