Jarenlang was ik paardengek, maar na het verlies van mijn eerste zielspaard ‘Eros’ had ik de paardenwereld ver achter me gelaten. Eros liet me echter niet met rust en ik besloot na jaren weer wat met paarden te gaan doen. Dit begon met de paardenportretten die ik teken voor mensen. Op een gegeven moment bedacht ik me dat op een steenworp van onze toenmalige woning een trainings- en pensionstalling was en nam contact op. Ik kon direct starten als groom. De paarden die getraind moesten worden, poetste en zadelde ik. En al snel trainde ik de paarden aan de longe, ook de jonge en ‘lastige’ sportpaarden. Het viel de eigenaresse op dat ik goed met sensitieve paarden kon omgaan. Dit maakte dat ik mijn handigheid met paarden snel terug kreeg, maar ik was daar met nog een reden, en dat was achteraf gezien de belangrijkste.
Ik was absoluut niet van plan om een paard te kopen. Mijn nieuwe begin in de paardenwereld was nog kersvers. Er was echter nog iemand met een grote behoefde aan een nieuw begin. Binnen heel korte tijd sprong met veel bombarie een gehavend en ‘staatsgevaarlijk’ verklaard dressuurpaard mijn leven binnen. Vanaf het moment dat ik de grote nog haast zwarte schimmel zag, wist ik dat we samen een verhaal zouden hebben. En dat terwijl hij op dat moment midden in een hevig gevecht met zijn trainster was. Sensitief oké, maar dit zag er wel heel extreem uit. Enkele maanden na deze ontmoeting, nam het leven van deze ruin gelukkig een andere wending. Hij werd, door een wonder van het lot, mijn paard.
Dit paard, ondanks de stempels die hij kreeg opgedrukt, voelde vanaf het begin heel vertrouwd voor me. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik inmiddels weer midden in de paardenwereld sta. Ik heb in korte tijd ontzettend veel geleerd en heb dit aangevuld met opleidingen, clinics en lessen. In verschillende blogposts zal ik je meenemen op onze reis, hoe we beide steeds meer leren en hoe een gehavend paard steeds meer heel wordt.
Hartelijke groet,
Merel Burggraaf